Biżuteria sygnowana

Biżuteria sygnowana wskazuje nazwę domu jubilerskiego lub wytwórcy. Jest to wygrawerowany podpis  na spodzie elementu lub wewnątrz pierścienia. Twórcy biżuterii zaczęli podpisywać swoje prace od około 1860 roku. Pierwszym przykładem jest Rene Lalique, który zawsze podpisywał swoje dzieło. Praktyka została spopularyzowana w XX wieku, kiedy wszyscy najlepsi jubilerzy i wiele małych pracowni zaczęli stosować sygnatury do swojej biżuterii.

Cartier,  Harry Winston,  Lalique, Van Cleef, Boucheron , Bvlgari , Chaumet, i wielu innych , każda z tych sygnatur na klejnocie zmieni jego wartość. Biżuteria zaprojektowana i wyprodukowana przez tych producentów stanowi bardzo wysoki standard pod względem wzornictwa, jakości kamieni i sposobu, w którym została zrobiona.






Jaka jest różnica między biżuterią vintage a biżuterią antyczną?

Aby biżuterię można było uznać za antyczną, zazwyczaj musi ona mieć 100 lat lub więcej. Jeśli nie spełnia tych wymagań, zostanie sklasyfikowana jako biżuteria vintage.
Antyczna biżuteria jest zwykle pożądana ze względu na jej wiek, przepych oraz rzadkość.

Biżuterię vintage można zdefiniować jako biżuterię, która ma od 20 do 100 lat.  Odnosi się  do okresu między 1920 a 1980 r.
Lata 1930-1980 stanowią największą i najcenniejszą kategorię artykułów vintage.

 Wszystkie te elementy powodują dużą różnicę w stylach, wartościach i wybitnych producentach.

Każda epoka ma inny wygląd i wzornictwo.


Biżuteria w Art Nouveau (Secesja 1890-1915)

Ruch secesyjny był krótkotrwałym, ale dobrze rozpoznawalnym okresem. Powstały wtedy jedne z najbardziej poszukiwanych przedmiotów kolekcjonerskich na świecie. Charakteryzuje się liniami, które są płynne, kręte, falujące i dynamiczne. Secesja  celebrowała sztukę dekoracyjną, a sam ruch przeciwstawił się „wybrednemu” stylowi epoki wiktoriańskiej.

Biżuteria w stylu secesyjnym, jest rozpoznawalna dzięki jasnym kolorom, naturalnym motywom i zakrzywionym liniom. Zawiera materiały, które nadają jej płynności - opal, kamień księżycowy, kość słoniowa, emalia, szkło.


Biżuteria  Art Deco  (lata 20-30)

Powojenny okres Art Deco przyniósł dużą zmianę w modzie damskiej na prosty, elegancki, praktyczny styl, który pozwolił kobietom uczestniczyć w zajęciach, które były wcześniej zarezerwowane tylko dla mężczyzn.
Epoka Art Deco zbiegła się z nowoczesnymi technikami przemysłowymi, które przyniosły nam innowacje w biżuterii, takie jak hodowlane perły, mozaiki z kamieni szlachetnych, lakier i przezroczyste tło. Płynność i motywy zwierzęce w secesyjnym stylu, zostały zastąpione przez wyraźnie czyste, sztywne, geometryczne podejście do projektowania jako całości.

W rezultacie piękne dzieła zostały stworzone przez głównych projektantów tamtych czasów, jak Tiffany, Cartier, Van Cleef i Arpels, Harry Winston, Lalique i Mauboussin. Diamenty były bardzo popularne w tym czasie i często były łączone z rubinami, szafirami i szmaragdami.

Kultura na całym świecie wpłynęła na erę Art Deco i wprowadziła nowa modę w  biżuterii, od starożytnych egipskich motywów po egzotyczne, kolorowe materiały, takie jak lapis lazuli, turkus i agat.



Biżuteria Retro (1940)

Cięższe style w modzie damskiej wymagały dopasowania biżuterii. Brakowało drogich materiałów. Plastikowe, szklane, drewniane, emaliowane i syntetyczne kamienie były typowymi materiałami z lat 40 XX wieku. Używano ich do tworzenia kolorowych, przyciągających wzrok wzorów z epoki. Patriotyczne symbole i medaliony były popularne ze względu na wojnę.


Biżuteria „Modern” (od 1960r)

Okres od lat sześćdziesiątych przyniósł ogromne zmiany w kulturze popularnej i modzie, od psychodelii po odważny design z lat 80-tych.

Ideały przepychu i nowoczesności z końca XX wieku zostały ujęte przez kultowych projektantów biżuterii, takich jak Andrew Grima, Georg Jensen i John Donald. Biżuteria stała się coraz bardziej związana z rzeźbą i designem.